"Je kunt doorlopen naar de vergaderzaal, er wordt al op je gewacht!" Een half uur eerder, werd ik telefonisch gesommeerd naar het hoofdkantoor te komen. Ik werk op een andere locatie. Ik werk er nog maar net. Ik woon überhaupt nog maar net in Engeland.
Ik begroet de receptioniste met een onzekere blik, maar ze kijkt verder niet op. Ze is alweer met iets anders bezig. De verkramping in mijn bovenbuik intensiveert met elke stap die ik neem. Ik zou deze fysieke sensatie zo graag als onbeduidend willen afwimpelen, maar de angst is mij inmiddels behoorlijk aangevlogen. Er is geen ontkomen meer aan. "Shit, wat heb ik nu weer fout gedaan"?
Strop
Een denkbeeldige strop, ontspruit zich vanuit de verkrampte bal in mijn bovenbuik en vindt zijn weg omhoog. Het zoekt dwangmatig naar houvast. Deze grip vindt hij, zoals de zwepende beweging van een lasso, door zich te draperen om mijn borstkas. Het ademen verloopt hierdoor stroef. Ik voel een lichte duizeling.
De bezegelde handdruk
Ik loop verder naar de vergaderzaal. De bewegingen die ik maak, voelen als vertraagd aan. Die strop heeft vast ook grip gekregen op mijn armen en benen. Loodzwaar voelt het. Ik leg mijn handen bedachtzaam op de deurklink. Mijn vingers tintelen. Mijn blik strak gericht op mijn handen. Ik druk de klink voorzichtig naar beneden en merk opgelucht dat ik in ieder geval niet tril. De deur gaat open en met enige schroom stap ik de grote ruimte binnen. Ik kijk om mij heen. De heren hebben al plaatsgenomen. Er liggen paperassen keurig gerangschikt op tafel. Papieren uit mijn personeelsdossier. Ze zijn duidelijk goed voorbereid op wat er komen gaat. Ik daarentegen, sta voor een raadsel. Ik voel mij klein en nietszeggend. Ze knikken vriendelijk als reactie op mijn binnenkomst. Angstvallig neem ik plaats, nadat ik hen beiden eerst de hand schud. Onwetend dat ik met deze handdruk, de start van mijn managerscarrière in Engeland bezegel.