Wat een hondenbaan!
Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik een prachtbaan heb. De term 'hondenbaan, is niet bepaald van toepassing op mijn werk, of toch wel?
Binnen mijn reguliere baan in de verslavingszorg, verzorg ik samen met mijn co-trainer Susanne, trainingen voor alcohol en geweld. In sommige gevallen mag ik hiervoor mijn hond Lisha inzetten. Op de foto zie je hoe Lisha zich focust op een deelnemer van een training. Ze werkt hier nog duidelijk met de jongeman samen.
Een volgend moment (zie foto) heeft ze zich met haar rug van de jongeman af gewend en kijkt ze de andere kant op. Dat is natuurlijk koren op onze hulpverleningsmolen.
Wij kregen hierdoor, zonder al te veel inspanning van onze kant, meerdere aanknopingspunten om het gesprek met de deelnemer wat diepgang te geven. Zonder Lisha, hadden wij de goed verborgen struggle van deze deelnemer niet zo snel en zeker niet zo krachtig voor ogen gezien.
Belangrijker nog, zonder Lisha had deze jongeman misschien nooit opengestaan voor ons, hulpverlenende betweters. Het liet zien dat wat hij vertelt, niet overeenkomt met wat hij voelt en denkt.
Zijn neiging om de wereld een beetje mooier in te kleuren, kruiste zich met Lisha's vermogen om dwars door sociale wenselijkheid heen te kijken. Hierdoor baande zich heel voorzichtig een weg vrij, om eerlijk te zijn naar zichzelf.
Dit geeft misschien een nieuwe betekenis aan de term ' Wat een hondenbaan'!
Rest mij deze eerste blog af te sluiten met de volgende baanbreker: “Maak ruim baan voor deze hondenbaan, want een hond die meewerkt, versterkt!”