Iedereen heeft in zijn leven wel eens te maken gehad met de overweldigende emotie(s) van liefdesverdriet. De allesoverheersende emotie van een verscheurd hart, die met een niet te stoppen kracht je hele 'zijn' in golvende bewegingen te grabbel gooit, waardoor je struikelt over je vertrapte eigenwaarde en uitglijdt over je eigen wanhoop. Je energieveld is verschrompeld tot een wanhopig straaltje "Verlaat mij niet!".
De één maakt het natuurlijk wat vaker mee dan de ander en laat ik eerlijk zijn...ik durf mijzelf wel een expert te noemen op dit gebied. Ik heb mij dit kunstje, al mijn liefdevolle inspanningen ten spijt, op zeer dubieuze wijze eigen gemaakt. Ik ben een kenner met een grote K, een Liefdesloser met een grote L. The capitol L van Liefde weliswaar. Ik heb mijzelf niet verlaten.
Leven in Liefde
Het lijkt alsof er niets positiefs te halen valt uit een scheidingservaring, maar niets is minder waar. Ondanks de ervaring van volledige afwijzing en controle verlies, win je zelfcontrole en eigenwaarde...wanneer je de golven van paniek en wanhoop doorstaat. Je krijgt diep contact met de kern van je 'zijn', soms zelfs op zielsniveau.
Hoe kan dat ook anders? Je zag de inhoud van je leeggelopen hart open en bloot, gekwetst en afgewezen voor je op de grond liggen. Je hebt elke scherf van je gebroken hart, liefdevol opgepakt en voorzichtig, beetje bij beetje weer terug gestopt. Je hebt elke emotie erkend, aandacht gegeven en doorleefd en bent uiteindelijk tot de conclusie gekomen: Ik heb mijzelf niet verloren, noch verlaten, ik leef in liefde met mezelf!
Dat is natuurlijk de positieve versie van herstel van liefdesverdriet. Vaak echter, vermengen de scherven van je gebroken hart zich met de scherven van je gebroken ego. Het verdriet herkent vaak het onderscheid niet. Die scherven van je ego snijden onnodig diep in je al bloedende hart. Ego is namelijk de gebundelde energie van al je negatieve kernovertuigingen. Het legt een verlammend laagje over je eigenwaarde en zelfacceptatie. Het leidt je naar extra angst en andere negatieve emoties. Het activeert langdurig je stressreactie. Je bent (vaak onbewust) non-stop alert om te kunnen vechten of vluchten... bij jezelf vandaan.
Illusie van herstel
Tijd heelt alle wonden. Over de tijd bouwt je ego zich vakkundig en versterkt weer op. Langzaamaan ontstaat de illusie van herstel...de pijn lijkt minder te worden. Je pakt de draad van je leven weer op. Helaas fluistert je ego jou zachtjes in je oor: " niemand houdt van je" of "je bent het niet waard" of "niemand is te vertrouwen". Je hoort deze fluistering nu misschien zelfs op andere gebieden, zoals je sociale leven of je werk. Je reageert emotioneel heftig op situaties, meer dan passend is. Het ego spreekt constant.
Herken je dat? Met jou vele anderen! Niets menselijks is ons, aan hartepijn lijdende mens, vreemd. De troostende gedachte dat we niet alleen zijn in onze eenzaamheid, schept een band. Het verbindt...nu nog met jezelf!
1 Comment
Mooi jacq! Top gedaan ?